Fuarı bitiremeyenler Metroya başlıyor Şakamısınız siz?

Haftanın bazı günleri İzmit’e gelir, eş dostu ziyaret eder, gazeteye uğrarım. Günümü yürüyüş yolunda dostlarımla yürüyüş yaparak tamamlar, ardından emekliliğimi geçirdiğim köyüme dönerim.

Ancak son gelişimde beni son derece rahatsız eden bir olay dikkatimi çekti. Bu konuda artısı eksisiyle, sorumluların ve bu işe gönül verenlerin, bu işlerde yoğrulan ve bu kenti yaşayanların tam olarak bilgilendirilmediğini düşünüyorum. Yine “ben yaptım oldu” projesine başlanacak olmasını hayretle izliyorum.

Gelelim bu haftaki yazımın konusuna...

Önceki gün geldiğimde Anıtpark’ın kapatıldığını şaşkınlıkla gözlemledim. Sordum, soruşturdum. Daha önce bir ara metro yapım çalışmaları için başlangıç noktası olarak belirlenmiş bu alan, bu yüzden sıkı sıkıya kapatılmış. Parka girmek, parkta soluklanmak, çocuklarınızı oynatmak mümkün değil.

Bu projenin başlamasına birçok açıdan itirazım var. Ama en büyük çekincem; yarım kalan ya da hâlâ bitirilemeyen o kadar çok proje varken, milyar dolarlık bu projenin nasıl tamamlanacağı. Başta İzmit ve çevre ilçelerin ortak kullanım alanı olan ve bence altı ayda tamamlanması beklenen Kocaeli Fuarı hâlâ bitirilemedi. Bu fuarı bitiremeyenler, devasa bir metro projesini nasıl tamamlayacak? Biri anlatsın da bilelim. Şaka demiyorum! Önce fuar gibi yarım kalmış işleri tamamlayın, sonrası kolay. Aksi halde halk, "Ayranı yok içmeye..." diye başlayan o meşhur atasözünü bu işlere çarpıverir.

Kim istemez ki alt yapısı ve üst yapısı tamamlanmış bir kentte yaşamak, mülk sahibi olmak? Düşünceye karşı değilim. Ama bu yükün altına, imkânlarımız yetmiyorsa girmememiz gerektiğine inanıyorum. Ha, ben ve benim gibi düşünen vatanseverlerin önerilerinin dinlenmeyeceğini biliyorum. Ancak tarihe not düşmek, bu kente duyduğum sevda adına fikirlerimi siz okurlarımla paylaşmak istiyorum.

Şimdi duyar gibiyim: "Ya Erenkaya, metro gibi son yüzyılın en önemli projesine neden karşısın?" diye serzenişte bulunacaksınız. Ama bir okuyun, hak vereceksiniz.

Bir: Öncelikle emekliye hak ettiği parayı vermemek için TÜİK vasıtasıyla rakamların etrafından dolanıldığını biliyoruz. Emekçisine, emeklisine, çiftçisine, KOBİ’ye ve birçok kesime hak ettiğini veremeyen; dış borçların faizini ödemekte zorlanan bir maliye, milyar dolarlık bu projeyi nasıl sürdürecek? Birileri bize anlatsın. “Ben yaptım oldu” anlayışıyla ve plansız işlerin bedelini ödemekten yıldık artık.

 

İki: Yıllardır Kocaeli Fuarı’na yeterli kaynak bulunamazken, milyar dolarlık projeye nasıl kaynak bulunacak? Yoksa bu güzel alan yıllarca atıl mı kalacak?

 

Üç: Metronun geçeceği güzergâhların deniz seviyesinde olması, çeşitli mühendislik engellerini beraberinde getirecek. Yıllar önce tanık olduğum bir inşaatta, Ulugazi Okulu’nun hemen arkasında açılan temel, onlarca ton harçla bile zorla kapatıldı. Fizibilite çalışmaları yapıldı mı? Bu şehrin jeolojik yapısını bilen bilim insanlarının görüşleri alındı mı? Zemin etütleri yapıldı mı? Kim yaptı, hangi kurum onayladı, bilmek hakkımız.

Kaynaklar bizlerin parasıyla harcanıyor; çocuklarımızın geleceği ipotek altına alınacaksa, buna hep birlikte karar vermeliyiz. Yoksa, bu işin maliyeti ve süresi çok daha büyük bir vebale yol açabilir.

Ama tekrar ediyorum: Altı ayda tamamlanması gereken küçük bir projeyi bile yıllardır bitiremeyenler, boylarından büyük işe soyunmasın. Aksi halde şehre yıkımı kalır, tamamlanamazsa altından kalkmak da çok zor olur. Kaynaklar hazırsa önce yarım kalan işleri tamamlayın. Diğer mağduriyetleri gidermek çok daha hayırlı olur. İlimizdeki yarım yatırımları ilgili bakanlıklara bildirmeyenler demek havadan para alıyor üstleri de seyrediyor demektir ve kaybolan yıllarımız ve zor ile kapanan imkanlarımız.

Ama illa yapılacaksa… Öncelikle eksiksiz fizibilite hazırlanmalı. Bu konulara hâkim bilim insanlarından, kenti bilen, yaşayan ve yaşatan insanlardan görüş alınmalı. Yer altı uygun değilse, gelişmiş ülkelerdeki gibi havadan şehir taşımacılığı örnekleri incelenmeli. Bir de halka sorulmalı! Referandum gibi mekanizmalar medeni ülkelerde sıkça kullanılır. Biz de medeni bir kent olmak istiyorsak bu sürece dahil olmalıyız.

Bu haftaki yazımı, daha doğrusu kaygılarımı sizlerle paylaşmanın huzurunu yaşıyorum. Gerisi, bu kaygıların giderilmesini ve sorularımıza açıklık getirilmesini beklemek olacaktır.

Bu duygu ve düşüncelerle siz değerli dostlarıma, daha planlı ve programlı bir ülkede yaşama özlemiyle saygılarımı sunuyorum. Kalın sağlıcakla…

Yazarın tüm yazıları